Zapis w formacie UDF (Universal Disk Format) na płycie DVD+RW może skracać jej żywotność bardziej niż klasyczny zapis i kasowanie, ale zależy to od sposobu użytkowania. Oto dlaczego:

1. Zapis pakietowy (UDF) vs. klasyczny zapis sekwencyjny
   • UDF umożliwia zapis i edycję plików na płycie podobnie jak na dysku twardym lub pendrive'ie. Oznacza to częste nadpisywanie małych fragmentów danych, co może prowadzić do szybszego zużycia warstwy zapisu na płycie.
   • Klasyczny zapis (ISO 9660 lub UDF w trybie sesji) wymaga całkowitego wymazania płyty przed kolejnym zapisem, co powoduje mniej cykli kasowania i nadpisywania poszczególnych sektorów.
2. Mechanizm nadpisywania danych
   • W przypadku UDF, pliki mogą być nadpisywane i modyfikowane, co oznacza, że niektóre sektory płyty będą używane częściej niż inne. Może to prowadzić do lokalnego zużycia warstwy nośnika szybciej niż przy pełnym formatowaniu.
   • Klasyczne podejście „pełne kasowanie → zapis od nowa” powoduje bardziej równomierne zużycie nośnika.
3. Cykl życia DVD+RW
   • Nośniki DVD+RW mają ograniczoną liczbę cykli zapisu/kasowania (zwykle około 1 000 cykli).
   • Przy UDF, zwłaszcza jeśli płyta jest intensywnie używana jak nośnik roboczy (częste zapisywanie, kasowanie, przenoszenie plików), warstwa zapisu może zużywać się szybciej.

Wniosek:

Jeśli planujesz częste edytowanie i nadpisywanie danych, UDF może szybciej skrócić żywotność DVD+RW w porównaniu do klasycznego cyklu „pełne kasowanie → zapis na nowo”. Jeśli jednak używasz płyty do długoterminowego przechowywania danych i rzadko ją aktualizujesz, różnica w zużyciu może nie być tak znacząca.

• Jeśli chcesz pełnej elastyczności i edytowania plików, wybierz UDF, ale pamiętaj, że szybciej zużywa płytę.
• Jeśli chcesz maksymalnie wydłużyć żywotność DVD+RW, najlepiej używać trybu sesyjnego i dopisywać nowe dane, a gdy zabraknie miejsca – sformatować płytę.

Dobrą praktyką jest zapisywanie na płycie pliku count.txt w który zapisuje się informacje o ilości zapisanych sesji. W tym momencie mamy kontrolę nad tym, że przykładowo po 50 sesji powinniśmy wykonać format i ile razy ogólnie dokonywaliśmy zapisu na płycie. Oczywiście ta sytuacja jest istotna dla istotnych danych.

• DVD+RW pozwala na wielokrotne nadpisywanie danych, ale nie obsługuje klasycznej multisesyjności jak CD-R czy DVD-R.
• Zamiast tego pliki można nagrywać wielokrotnie, jednak nowe dane nadpisują stare.
• Jeśli chcesz zachować stare dane i dodać nowe, musisz skorzystać z systemu plików UDF, który umożliwia pracę z płytą jak z pendrive’em.

To ograniczenie wynika z samego formatu nośnika, a nie z Brasero, Fedory, Linuksa czy Windowsa. DVD+RW nie obsługuje klasycznych sesji, niezależnie od używanego systemu operacyjnego czy oprogramowania.

Lepiej unikać częstego zapisu wielu małych plików na DVD+RW, ponieważ powoduje to fragmentację danych i intensywnie wykorzystuje obszary zarządzania plikami (np. struktury UDF)

• Zmniejsza fragmentację – zamiast wielu drobnych operacji zapisu, mamy jeden duży plik, co ułatwia zapis i odczyt.
• Mniejsze zużycie metadanych UDF – każda operacja na pojedynczym pliku aktualizuje tablicę alokacji, co zużywa cykle zapisu.
• Szybszy zapis i odczyt – duże pliki zapisują się sprawniej niż setki małych.
• Możliwość kompresji – ZIP/TAR.GZ może zmniejszyć rozmiar danych, oszczędzając miejsce na płycie.

1. Brak potrzeby kasowania przed ponownym zapisem – pliki można usuwać i nadpisywać na bieżąco.
2. Lepszy system korekcji błędów (ECC) niż DVD-RW i CD-RW, co zwiększa trwałość danych.
3. Większa liczba cykli zapisu niż DVD-RW – DVD+RW można nadpisać ok. 1000-2000 razy, a DVD-RW wytrzymuje mniej cykli.
4. Większa kompatybilność z nowoczesnymi napędami – choć niektóre starsze napędy mogą obsługiwać tylko DVD-RW.
5. Szybszy czas dostępu i lepsza wydajność w UDF niż CD-RW i DVD-RW.

Jeśli chcesz ponownie wykorzystać DVD+RW w formacie UDF, lepszą opcją dla trwałości płyty jest zaznaczenie „Format” zamiast zwykłego usunięcia plików.