Zapis w formacie UDF (Universal Disk Format) na płycie DVD-RW może skracać jej żywotność bardziej niż klasyczny zapis i kasowanie, ale zależy to od sposobu użytkowania. Oto dlaczego:

1. NumeracjaZapis pakietowy (UDF) vs. klasyczny zapis sekwencyjny
   • WypunktowanieUDF umożliwia zapis i edycję plików na płycie podobnie jak na dysku twardym lub pendrive'ie. Oznacza to częste nadpisywanie małych fragmentów danych, co może prowadzić do szybszego zużycia warstwy zapisu na płycie.
   • Klasyczny zapis (ISO 9660 lub UDF w trybie sesji) wymaga całkowitego wymazania płyty przed kolejnym zapisem, co powoduje mniej cykli kasowania i nadpisywania poszczególnych sektorów.
2. Mechanizm nadpisywania danych
   • W przypadku UDF, pliki mogą być nadpisywane i modyfikowane, co oznacza, że niektóre sektory płyty będą używane częściej niż inne. Może to prowadzić do lokalnego zużycia warstwy nośnika szybciej niż przy pełnym formatowaniu.
   • Klasyczne podejście „pełne kasowanie → zapis od nowa” powoduje bardziej równomierne zużycie nośnika.
3. Cykl życia DVD-RW
   • Nośniki DVD-RW mają ograniczoną liczbę cykli zapisu/kasowania (zwykle około 1 000 cykli).
   • Przy UDF, zwłaszcza jeśli płyta jest intensywnie używana jak nośnik roboczy (częste zapisywanie, kasowanie, przenoszenie plików), warstwa zapisu może zużywać się szybciej.

Wniosek:

Jeśli planujesz częste edytowanie i nadpisywanie danych, UDF może szybciej skrócić żywotność DVD-RW w porównaniu do klasycznego cyklu „pełne kasowanie → zapis na nowo”. Jeśli jednak używasz płyty do długoterminowego przechowywania danych i rzadko ją aktualizujesz, różnica w zużyciu może nie być tak znacząca.

• Jeśli chcesz pełnej elastyczności i edytowania plików, wybierz UDF, ale pamiętaj, że szybciej zużywa płytę.
• Jeśli chcesz maksymalnie wydłużyć żywotność DVD-RW, najlepiej używać trybu sesyjnego i dopisywać nowe dane, a gdy zabraknie miejsca – sformatować płytę.